АНУ-ын нийслэл Вашингтон Ди Си хотын захиргаа жил бүр Зул сар, Шинэ жилийн баярын улиралд зориулан хотынхоо нэгэн төв гудамжинд Downtown Holiday Market http://www.downtownholidaymarket.com/ хэмээх баярын үзэсгэлэн худалдаа, наадмыг зохион байгуулдаг юм.
Наадамд дуучид хөгжимчид ая дуугаа өргөхөөс гадна уран зураг, баримал, гар урлал, гэрэл зураг гэх мэт олон өөр чиглэлийн уран бүтээлчид бүтээл туурвилаа дэлгэдэг аж. Найм дахь удаагаа уламжлал болон зохиогдож буй энэхүү наадамд Монголын нэгэн өнгө чимэг болон гэрэлтэх нь бахархалтай.
Зураач Дамбын Цолмон тус баярын хүндэт зочдын нэг. Ингээд бидний гурван этгээд Д. Цолмонг эргэхээр, зураг бүтээлтэй нь танилцахаар, бас ярилцлага авахаар Вашингтон хотын төвийг зорьсон юм. Бидний гурван этгээд гэдэг нь үүнийг сийрүүлэгч Саруул-Эрдэнэ миний бие, Төрийн Департаментийн Гадаад Харилцааны Дээд Сургуульд надаар монгол хэл соёл заалгаж буй одоохондоо бол оюутан, ер нь бол АНУ-ын дипломатч мэргэжилтэй Шаннон Браун гэж бүсгүй, Томас Червински хэмээх залуу нар билээ. Цолмонгийн зурагтай танилцана гэдэг нь бидний Монгол хэл төдийгүй соёл сурах ёстой зорилгод маань ч нийцсэн, бас уран бүтээлийнх нь тухай монголоор ярилцана гэдэг хэлний хичээлийн ч дадлага болно, эцэст нь уншигчдад Цолмонгийн тухай танилцуулна гэдэг ч нэгэн сайн үйл мөний тул нэг сумаар гурван туулай буудахаар ангиасаа бид гурав гарч явав.
Биднийг хотын төвд, баярын үзэсгэлэн дээр ирэхэд зураач Цолмон халуун савтай сүүтэй цайтай угтлаа. Улаан залаатай цагаан асар дотор монгол зураачийн зураг үзэнгээ монгол сүүтэй цай оочлон, монголоороо хэлэлцэхүйд АНУ-ын нийслэлд биш Яармагийн дэнж дээр сууж байгаа ч юм шиг сэтгэгдэл төрнө.
Ингээд Цолмонг гурван талаас нь шалгааж эхлэв:
Том: Та хэзээнээс зурж эхэлсэн юм бэ?
Цолмон: Би гурван настайгаасаа зурж эхэлсэн. Гэхдээ яг зургаа ойлгоод, зургандаа дуртай болоод, шимтэн зурж эхэлсэн үе бол 10 наснаас юм болов уу. Тэр болтол зүгээр л юу ч хамаагүй зураад л байдаг байлаа.
Би Зүүнхараа гэж газар өссөн хүн. Их сайхан байгальтай, нар өглөө мандахад, орой жаргахад тэнгэр нь нэн гоё болно. Тэрийг харж зурах их дуртай байв. Тэгж явсаар байж л ингээд зураач болчихлоо доо.
Шаннон: Та анх усан будгаар зурж эхэлсэн үү? Ямар материалаар зурж эхэлсэн юм бэ?
Цолмон: Анх би харандаагаар зурсан. Манай аав багш хүн байлаа. Дэвтэр харандааг ёстой нэг хангалттай хэмжээгээр авчраад овоолоод тавьчихдаг байсан юм. Тэр үед дэвтэр тийм ч олдоцтой байгаагүй шүү дээ. Миний хувьд харин асуудал байсангүй. Тэгээд л хуудас бүр дээр нь харандаагаар сараачаад л хаядаг. Одоо тэгээд би боддог юм. Хүүхдийг багад нь материалаар сайн хангаж, юмыг нь хангалттай тавьж өгч байвал өөрөө тэгж оролдсоор байж уран бүтээлч болоход нь тустай байдаг юм шиг билээ.
Саруул: Аав чинь тэгвэл сүрхий дэмждэг байжээ дээ?
Цолмон: Ер нь бол дэмжилгүй яахав. Тууш шугамтай дэвтэр байдаг даа, тийм дэвтэр гэрт бүр ийм овоолгоотой (гараараа цээж хавиараа хэмжээлэн үзүүлэв) байдаг байсан. Цаас харандаа хаана байна гэхгүй, цаг алдахгүй, материал хангалттай байсан нь зураач болоход маань том хувь нэмэр болсон байх аа .
Том: Тэгвэл таныг зураач болоход хэн хамгийн их нөлөөлсөн юм бэ?
Цолмон: Манай эмээ юм аа. Би эмээ өвөө дээрээ өссөн хүүхэд л дээ. Бага байхад эмээ намайг байнга “Одоо миний хүү зургаа зураарай” гээд л шахна, дэмжинэ. Тэгээд намайг арван тавтай байхад эмээ өөрөө хөтөлж Улаанбаатарт аваачаад, Дүрслэх Урлагийн Сургуульд шалгалт өгүүлж, элсүүлж байлаа. Сургуульд орно л гэж бодож, өөртөө их итгэлтэй байсан. Тэр үед шалгуур их өндөр байсан юм. 360 гаруй хүүхэд өрсөлдсөнөөс тэр жилдээ гучин таван хүүхэд л авч байв. Тэгэхээр бас их л өндөр шалгуур давж байж тэр сургуульд ордог байж дээ.
Том: Тийм үү? Монголд тийм мэргэжлийн сургууль байдаг юм уу? Тэр 360 хүүхэд бүгдээрээ хүүхэд үү? Насанд хүрсэн хүн тэр сургуульд орж болдог уу?
Цолмон: Том хүн ордоггүй юм аа. Дандаа 16-17 насны хүүхдүүд ордог сургууль. Би гэхдээ 6 настай сургуульд орсон болохоороо ангийнхнаасаа дүү байсан. Одоо бодоход их л жижиг байсан байгаа юм. Арван тавтай, тэгээд биеэ даагаад Улаанбаатарт амьдарна гэхлээр...
Саруул: Эмээ чинь хүүгээ зураач болгоно гээд хөтлөөд явсан гэхээр бас л сүрхий боловсролтой хүн байжээ дээ? Ямар мэргэжилтэй хүн байсан юм бэ?
Цолмон: Эмээ маань зүгээр л хөдөөний нэг малчин эмээ байсан. Манайх хэдэн малтай, үхэр, хонь, ямаатай айл байлаа. Бас Зүүнхараа чинь тэр үед фермэрийн аж ахуй хөгжсөн газар байсан, манайх тахиатай байсан юм. Эмээ бас тахиачин байсан, тахиачин байсан гэхээр ямар ч сургууль төгсдөг юм, бүү мэд. Ямар ч л байсан зургийг маань бол их л дэмждэг, урамшуулж зуруулдаг байсан даа.
Шаннон: Та усан болон тосон будаг, харандаа, акрил, ширээр уран бүтээлээ хийдэг юм байна. Яагаад эдгээр тодорхой материалыг хэрэглэдэг юм бэ?
Цолмон: Ер нь уран бүтээлч хүн бол ямар ч материал ашиглаж болно. Гэхдээ дүрслэх урлагийн төрлөөр явах гэж байгаа хүн эхлээд, юуны өмнө харандаагаар маш сайн зурж сурах ёстой гэж би боддог. Тэрнийхээ дараагаар усан будаг, тосон будаг гэх мэтээр үргэлжлүүлэн, харандаатайгаа уялдуулан бүтээж сурах хэрэгтэй байх. Тэгээд бүр задраад, сэтгэлгээ яваад ирэхээрээ бусад элдэв материал, инсталлэйшн зэрэг рүү орох нь зөв юм бол уу. Эхлээд л хамгийн гол нь өөрийнхөө хийж сурах ёстой үндсэн юмыг маш сайн хийж сурах ёстой байгаа юм. Тэгэхийн тулд хамгийн түрүүнд харандаа, усан будаг хоёр л маш хэрэгтэй дээ. Бүтээл бол дараачийн асуудал шүү!
Саруул: Тэр л дарааллаараа явж байгаад арьс, ширэн урлал руу орчихов уу?
Цолмон: Тийм л юм даа. Арьсаар юм хийхийг бол надад хэн ч зааж өгөөгүй. Би өөрөө түүх их сонирхдог, юм уншдаг хүүхэд байлаа. Эртний Монголын эдлэл хэрэглэл, бүх зүйлсийг арьс ширгүйгээр төсөөлөхийн аргагүй. Тэгээд эрт үедээ монголчууд арьс ширээр юу хийж, ахуйдаа хэрэглэж байв гэдгийг нь сэргээн судлаад, тэрнийгээ цааш нь үргэлжлүүлж, хөгжүүлэн урлагийн хэмжээнд аваачиж, бас нэгэн Монгол урлаг бий болгохыг зорьсон юм аа. Арьсан дээр шууд сийлбэр хийж эхэлсэн л дээ. Нэг хэсэг маш тууштай хийж байсан, сүүлийн үед больчихоод байгаа. Гэхдээ дахиж хийж эхэлнэ ээ. Бодсон юм бий.
Саруул: Өмнө арьсаар урлал хийдэг хүн байсан юм уу?
Цолмон: Байсан, байсан. Манай Дүрслэх урлагийн сургуульд арьсан урлалын анги гэж байсан юм. Гэхдээ манай тэр арьсны анги, сургалт болохоор Европ талыг барьсан, арьсыг хөөдөг, цаанаас нь товойлгож байгаад хэрэглээний голдуу зүйл бүтээдэг, тийм чиглэлийн юм. Минийх болохоор их эртний монгол маягтай. Түүхий арьсыг тэр чигээр нь зүснэ, малын ясыг бүтээлдээ оруулна, тэгээд сураар нь өөрөөр нь ороож, нааш нь төвийлгөх мэтээр эртний урлалын шинжтэй болгодог юм.
Том: Та яагаад эрвээхий зурах дуртай юм бэ?
Цолмон: Уг нь би эрвээхий огт зурдаггүй байсан юм. Энд ирээд Черри Блоссом гэж наадам үзсэн маань нэгд нөлөөлсөн. Хоёрт, Ботаникийн цэцэрлэг гээд эрвээхийний нэг том үзэсгэлэн байдаг даа, тэрийг үзсэн чинь эрвээхий зурмаар санагдаад л. Эрвээхий чинь хөөрхөн амьтан шүү, нэг л зөөлөн ялдам. Гэхдээ эрвээхийг тэгтлээ их зурдаггүй юм аа. Гол сэдэв маань ер нь түүх, угсаатны зүйн талдаа, иймэрхүү (морьтой зохиомж үзүүлэв).
Шаннон: Та ямар материалаар зурах хамгийн дуртай вэ? Яагаад?
Цолмон: За яг нэг материалд илүү дуртай гэж хэлж чадахгүй юм байна аа. Би усан будаг, тосон будаг, акрил, харандаа бүгдээр нь л зурах дуртай. Бүгдийг нь бас заримдаа хольж, хамт зурна. Заримдаа бүр огт өөр юман дээр зурмаар санагдах юм. Тэгээд бүр сонин дээр хүртэл зурсан зураг бий. Жишээ нь энэ байна (ердийн сонин дээр зурсан бүтээлээ үзүүлэв). Торгон дээр ч зурдаг. Тэгэхээр материал бол хамаагүй, гол нь зураач өөрөө тэр материалаа яаж ашиглаад юу хийж чадах вэ гэдэг нь л чухал.
Саруул: Энэ торгон дээрх зураг чинь их сонин юм байна даа. Торгон дээр ямар будгаар зурдаг юм бэ? Уусаад гоё тогтсон байна.
Цолмон: Энэ торгоны будаг гэж тусгай франц будаг байдаг юм. Торгон дээр зурах жирийн зурагнаас огт өөр. Эхлээд тэр тусгай будгаар торгон дээр зурчихаад дараа нь тусгай зориулалтын жигнүүрт жигнэнэ. Тэгж байж энэ будаг чинь торго руугаа ууж, арилахгүй бэхэжнэ. Тэрний дараа бас тусгай зориулалтын уурын индүүгээр дарж тэгшилж өгнө. Ийм олон дамжлагатай бүтээл байгаа юм.
Том: Та уран бүтээлээ хаана хаана үзүүлсэн бэ?
Цолмон: Анхны бие даасан үзэсгэлэнгээ Монголд Урчуудын эвлэлийн хорооны үзэсгэлэгийн танхимд гаргаж байлаа. Дараа нь Германд гаргасан. Тэгээд Европын зургаан улсад үзэсгэлэнгээ гаргаад, сүүлд Америкт бол маш олон үзэсгэлэн гаргасаан. Яг одоогийн байдлаар л гэхэд "Hill CENTER" гэж галлерейд миний үзэсгэлэн гарч байгаа. 12 сарын 14-нд энүүхэн Вашингтон хотын төв дэх Хаос гэж галлерейд бас нэг үзэсгэлэнгийн маань нээлт болох гэж байна. Гэхдээ би ганцаараа биш, өөр хоёр америк зураачтай хамтарсан үзэсгэлэн юм.
Шаннон: Та Монголдоо хир олон буцдаг вэ?
Цолмон: Жилдээ нэгээс хоёр удаа буцчихна аа.
Шаннон: Монголоос их онгод авдаг уу?
Цолмон: Маш их онгод авна шүү дээ. Одоо бас ирэх нэг сард явах санаатай. Очиж онгодоо сайн аваад ирэхгүй бол болохгүй оргиод байна. (бүгд инээлдэцгээв). Зургаа, долоон сар болоход л заавал нэг явчихаад ирмээр болоод байдаг юм.
Шаннон: Та Монголоос гадна хаанаас уран бүтээлийн онгодоо авдаг вэ?
Цолмон: Жилийн дөрвөн улирал байна. Улирал болгон өөрийн гэсэн өнгө үнэртэй байдаг. Тэр үнэр хүний тархи сэтгэхүйд ямар нэг хэмжээгээр зүг чиг өгдөг юм. Сонсгол, хөгжим бас миний хувьд их чухал. Улирал бүрийн тэр чимээ, үнэр тухайн үед онцгой сэдэл мэдрэмжийг төрүүлж өгч байдаг.
Том: Таны хамгийн дуртай сонгодог зураач хэн бэ?
Цолмон: Яг тэр гэж нэг нэр хэлэхэд хэцүү. Олон зураачийн бүтээлд би дуртай. Ялангуяа эртний Монгол баримал, эртний Япон, Хятадын мастеруудын нарийн зураг их таалагддаг. Бас Персийн миниатюр гэж нэн нарийн зургууд байдаг юм. Мөн Европын дундад зууны үеийн гайхамшигтай нарийн хийцтэй бүтээлүүд бий. Тийм нарийн зургуудын ихэнх нь зураачийнх нь нэр тодорхойгүй байдаг. Европын мундаг мастеруудад мэдээж бас дуртай байлгүй яахав. Ван Гог, Пол Гоген байна, Клод Монегийн өнгө бол их гоё. Америкаас бол Энди Уорхолл, Жаксон Поллок тасархай. Ер нь гэхдээ дотор нь ороод ойлгох юм бол зураг бүхэн өөрийн өнгө аястай. Хөгжим, яруу найраг бас адилхан шүү дээ. Нэгэнт хүний сэтгэлээс гарсан эгшиг аялгуу болохоор тодорхой хэмжээгээр тэр хүний ертөнцөөс урган гарсан учраас ойлгож сонсож, ойлгож уншиж чадвал гүн гүнзгий ухагдахуун л даа. Харин тухайн бүтээл маань хүний сэтгэлд хир зэрэг хүрч, хүмүүс түүнээс ямар амт мэдэрч байгаагаар тэрхүү бүтээлийн үнэ цэнэ яригдана.
Том: Таны бодлоор америкчууд яагаад таны энэ монгол зурганд дуртай байна вэ?
Цолмон: Яг монгол зураг гэвэл маш өргөн хүрээтэй ойлголт юм аа. Монгол зургийн үүсэл хөгжлийг бүр хадны сүг зурагтай холбон тайлбарлаж болно. Миний хувьд гол зорилго маань гэвэл заавал тэр нарийн детальтай зургаас илүү ганц зураас татаад л, бүтээл туурвиад, хамгийн гол нь тэрийг монгол хүн хийж дээ гэж мэдрүүлэхийг л хичээдэг юм. Жишээ нь энэ зургийг харахад нэлээд абстракт зохиомжтой зураг байгаа биз. Иймэрхүү хийсвэр зураг баруунд бол зөндөө л дөө. Гэхдээ энийг харсан хүн ямар нэг монголжуу төрх олж мэдрээд, монгол хүн зурж дээ л гэж таньж байвал энд уран бүтээлээ хийж байгаагийн гол утга учир оршиж байгаа юм аа. Харин Монголд бол арай өөр л дөө.
Саруул: Америкчууд зураг авахдаа өөрийг чинь ямар үндэстэн болохыг, бас Монгол гэдэг талаас нь илүү сонирхох хандлага байна биз?
Цолмон: Хамгийн сонирхолтой нь тээр тэрүүгээр явж байсан америк хүн энэ зургийг харчихаад “Чи монгол уу?” гэж асууж байгаа юм. Хүмүүс ер нь тэгж асууна шүү. Тэгэхэд нь их баярладаг. Энэ Монгол баатрыг биш, энэ монгол гэр, морийг биш, ийм хийсвэр зургийг хараад тэгж асууна аа гэдэг цаанаа, мөн чанартаа бас надад монгол үнэр хадгалагдаж байгааг үзүүлж байна даа гэж сайхан л санагддаг.
Саруул: Америкчууд тэгэхээр бас нэлээд боловсролтой, Монгол гэж мэддэг болжээ дээ? Чи биднийг анх ирж байхад бас л хэцүү байсан шүү.
Цолмон: Харин тийм. Монголоор зүгээр шууд цэвэрхэн ярьдаг хүмүүс ч олон болсон байна. Энх тайвны корпус, их сургууль төгсөөд ирсэн залуус зураг үзэж зогсож байснаа гэнэт “Сайн байна уу, та” гээд л монголоор мэндлэхээр цочно шүү дээ. Гэхдээ бас мэдэхгүй улс байна аа байна. Монгол бичиг барьчихаад хэвтүүлж байгаад араас нь унших гээд оролдоно. Араб үсэг л гэж бодоод байгаа бололтой. Тэр болгонд нь би тайлбарлаж өгнө. Наадах чинь монгол бичиг юм аа, ийм учиртай юм гээд л.
Том: Та монгол бичиг хаана сурсан юм бэ?
Цолмон: Танай энэ Саруул-Эрдэнэ багш чинь миний монгол бичгийн багш байхгүй юу. Харин томхон чухал зүйл дээр монгол бичгээр бичих болохоороо Саруул багшаас чинь заавал зөвлөгөө авч бичдэг.
Шаннон: Нэг жилд та хэдэн бүтээл хийдэг вэ?
Цолмон: Тоолж үзээгүй юм байна. Би өдөр бүр зурдаг. Зарим өдөр хэд хэдийг ч зурчихна, зарим бүтээл дээр хэдэн ч өдөр ажиллана. Ер нь бол надад зурдаггүй өдөр гэж нэг ч байхгүй.
Саруул: Томхон бүтээл туурвиж байгаад дутуу орхиод маргааш нөгөөдөр нь үргэлжлүүлэхэд нөгөө анхны бодож байснаасаа зөрөөд, төгсгөл нь өөрчлөгдөх явдал гарах уу, үгүй юу?
Цолмон: Ер нь яг яаж дуусгах вэ гэдгээ багцаалаад, ерөнхий зургаа гаргах хүртлээ ажиллах л хэрэгтэй. Бүр зурж эхлэхээсээ өмнө энд нь ийм юм байна, тэнд нь тийм юм байна гэсэн санаагаа тогтоочих хэрэгтэй юм л даа. Нэг эвтэйхэн зохиомж гэдэг тэрүүхэн мөчид толгойд гялсхийгээд ороод ирдэг юм. Гэрэл зураг шиг л гялс гээд ороод гарна, тэр үед нь л нэг бол жижиг цаасан дээр буулгаад авах, үгүй бол толгойдоо ерөнхий дүр зургаа зангидаад авах хэрэгтэй. Тэгээд тэр зангидсан ерөнхий зурагтаа хүрч байж ажлаа орхих хэрэгтэй. Тэгээд дараа нь, өө энэ чинь энд нь би ингэнэ, тэнд нь тэгнэ гээд л амар байдаг юм. Жижиг зураг дээр бол тийм ч юм хэрэггүй, шууд л дуусгах ёстой...
гэх мэтчилэн ярилцсаар, эцэст нь зураач Д.Цолмон хоёр оюутанд маань төрсөн жилийг нь буюу Томд тахиа, Шаннонд туулай зурж, шинэ жилийн баярын бэлэг болгон дурсгаснаар бидний ярилцлага өндөрлөв.
Монгол хэлний гэрийн даалгавар болгож Цолмонгийн үзэсгэлэн дээр зочилсон тухайгаа бичихийг үүрэг болгосон, сайн өдрүүдээр манай хоёр ийн бичжээ: (Энэ 9 сараас л монгол хэл сурч эхэлсэн залуус гэдгийг эрхэм уншигч болгоогоорой доо)
Томас Червински:
Дөрөв дэх өдөр, Шаннон, Саруул багш, бид гурав Цолмоны үзэсгэлэн байгаа “Хотын Төвийн Баярын Зах”-д очсон. Тус зах Смитсонианы Америк Зургийн Музейний өмнө, Ф Зам Есдүгээр Зам хоёрын уулзвар дээр байдаг. Миний эхнэр бас явах байсан. Гэхдээ ажлаас болоод явж чадаагүй.
Цолмонд олон сонин зураг байлаа. Би Цолмоны ширэн урлагийг үзмээр байсан боловч тэр үзэсгэлэнд байгаагүй.
Нэг том зургийг Баян-Өлгийн хадны сүг зургаас сэдэвлэж зурсан байсан. Цөөхөн өөр зураг дээр дарсны хундага байсан. Түүнээс гадна ихэнх зураг морь, байгаль, монгол дайчны тухай байв. Цолмон тосон будаг, усан будаг, акрилийн будаг, бэх, харандаагаар буддаг. Тэмээн жин, өнгө өнгийн тэнгэрийн зураг, бэхээр зурсан монгол дайчны том зургуудад нь би хамгийн дуртай байсан.
Саруул багш бид хоёрын төрсөн жилийн амьтны зургийг бид нарын төлөө Цолмоноор зуруулжээ. Би тахиандаа их дуртай! Би Монголд очихдоо илүү их монгол урлаг, зураг үзэхийг хүсч байна.
Шаннон Браун:
Хоёр сар орчмын өмнө нэг хичээл дээр Саруул багш Том бид хоёрт Александрияд амьдардаг Цолмон гэдэг Монгол зураачийн интернетийн хуудсыг үзүүлсэн. Цолмоны бүтээлд Монголоос их онгод авдаг нь тодорхой байсан: Түүний бараг бүх бүтээл Монгол сэдэвтэй – жишээ нь, морь, хөдөө, гэр, жин, баатар, анчин гэх мэт. Тэр үед л би Цолмоны хэв маягт дуртай болсон юм. Учир нь, нэгдүгээрт, би ер нь уламжлалт зурганд дуртай. Хоёрдугаарт, зарим хүнд Цолмоны зураг энгийн санагдаж магадгүй боловч түүний зураг бүхэн амьтай, хөдөлгөөнтэй. Гуравдугаарт зураг, Монгол бичгийн холбоо их сайхан байсан.
Ингээд Саруул багш, Том, бид гурав өнгөрсөн дөрөв дэх өдөр Цолмонтой ярьж, түүний бүтээлийг үзэхээр Хотын төвийн баярын зах руу явлаа. Тэгэхэд би маш их баяртай байсан. Надад Цолмон их найрсаг бөгөөд бүтээлийнхээ тухай ярихыг их хүсэж байгаа мэт санагдаж байв. Мөн зарим шинэ хэв маягаар хийсэн зураг тавьсан байлаа. Цолмоны акрилийн будгаар хийсэн зураг нь тод өнгө, хийсвэр хэлбэртэй байсан. Цолмоны торгон дээр хийсэн бусад зураг зөөлөн өнгө, тайван налгар байгалийн сэдэвтэй байлаа. Тэр торгон дээрх зураг надад жаахан ер бусын – жаахан Монейгийн зураг шиг – санагдаж байсан. Миний бодлоор Цолмоны зураг бүхэн маш гоё. Гэхдээ Цолмоны зургийн хэв маягаас миний хамгийн дуртай нь усан будгийн зураг нь юм.
Хагас сайнд би Цолмоны бүтээлийг дахиад үзэхээр Хотын төвийн баярын захад буцаж очсон. Цолмонтой жаахан Монголоор яриад түүний зургийг удаан үзсэн. Би олон зурганд дуртай байсан боловч бүгдийг нь авч чадсангүй! Үзэж үзэж эцэст нь хоёр усан будгийн зураг сонгож авсан. Нэг нь хөх морь, нөгөө нь Монголын хөдөө морь унасан анчдын зураг. Одоо би Цолмоны зураг гуравтай боллоо: Хагас сайнд авсан хоёр болон Цолмоны надад дөрөв дэх өдөр өгсөн туулайн зураг. Надад одоо хүрээ л хэрэгтэй!
Ярилцсан:
Мягмарын Саруул-Эрдэнэ
Томас Червински
Шаннон Браун
Томас Червински
Шаннон Браун
No comments:
Post a Comment